In het boek van Berkman, van der Burg en Mensink staan interviews met ondernemers zoals Atilay Uslu van Corendon, Raymond Cloosterman van Rituals, Won Yip van de Yip groep, Pieter Zwart van Coolblue en Richard Burger van Swapfiets. Benieuwd naar het verhaal achter Picnic sla ik bladzijde 146 open, waar een verslag staat van het interview met Michiel Muller, een van de oprichters van Picnic. Hij vertelt dat je ondernemen niet kunt leren, dat iemand met een goed idee er meteen mee moet beginnen, wat de kunst van ondernemen is en wat zijn ondernemersdrive is. Heldere korte antwoorden staan er. Maar we komen er niet achter hoe groot de organisatie eigenlijk is, welke tegenslagen ze in het begin hadden, hoe ze aan het eerste distributiecentrum zijn gekomen, hoe ze de eerste klanten verleid hebben. Het is vooral human interest. En dat geldt voor alle interviews in het boek.

In het kloeke boek staan 22 leesbaar geschreven interviews met ondernemers waar we allemaal wel min of meer van gehoord hebben, van de mens of van het bedrijf. Het koffietafelboek is erg mooi vormgegeven, gemaakt in een groot liggend formaat met veel grote zwart-wit foto’s in een mooie lay-out. Dat maakt nieuwsgierig naar wat deze mensen gedaan hebben, hoe ze omgegaan zijn met tegenslagen, wat belangrijke kengetallen zijn e.d. En dat ben ik eigenlijk nog steeds. Een paar weken het FD lezen levert bij wijze van spreken dezelfde kennis op, en misschien ook wel met meer diepgang, want dat heeft het boek niet echt. De interviewers hebben de ondernemers nergens het vuur aan de schenen gelegd en ook ontbreekt er een analyse van elk gesprek door de auteurs. Maar misschien moet ik dat ook niet verwachten van een boek met de allure van een koffietafel boek.

Op bladzijde 263 krijg ik volgens de inhoudsopgave het beloofde antwoord op de vraag waarom juist deze ondernemers zo succesvol zijn, wat hun geheim is en wat we van hen kunnen leren. Het antwoord bestaat uit 27 inzichten. Deze zijn, zoals de auteurs het zelf zeggen, ‘ieder op zich niet wereldschokkend maar als je ze combineert ontvouwt zich een uitgekiende formule die uiteindelijk hun succes lijkt te zijn.’ Het eerste inzicht is: ‘Marktverstoorders hebben lef’ en het laatste is ‘Marktverstoorders hebben een extreme groeimindset’. Inderdaad zijn de 27 niet wereldschokkend.

De auteurs noemen deze 27 inzichten het LEF-raamwerk, en ze sluiten het boek af met de mededeling dat ze LEF-uitdaagsessies organiseren. Heb ik misschien gewoon een reclame boek, een LEF-brochure, gelezen over een product van de drie auteurs? Afsluitend, het geheim van marktverstoorders is in dit boek niet echt ontrafeld. Wel heb ik een kijkje in het gedachtengoed gekregen van een aantal succesvolle ondernemers. En misschien had ik ook niet meer kunnen verwachten.