Bij die creatieve industrie valt te denken aan podiumkunsten, gaming, festivals, mediaproducties en de muziekindustrie. Nu werk ik niet in of voor de creatieve industrie en dat maakt dat ik enige afstand voel tot het  boek c.q. aanpak. Daarbij kom ik uit een heel andere school van projectmanagement, maar nieuwsgierigheid wat er in mijn vakgebied geschreven wordt maakt dat ik het boek toch ben gaan lezen. Laat is meteen met de deur in huis vallen: vanuit de bril van de discipline projectmanagement viel het niet mee. Met een andere bril op, hoe leiding te geven aan opgaven in de creatieve sector, presenteren ze  -gebaseerd op vorige boeken van Mulder- een orginele aanpak.

Soms lijkt het erop dat de auteurs hier en daar gebruik maken op de principes uit het ‘klassieke’ projectmanagement, waaraan ze eigen elementen en nieuwe taal/concepten toevoegen. Naast bouwstenen uit projectmanagement gebruiken ze in het boek bouwstenen uit Design Thinking, groepsdynamica en Scrum. Eigenlijk bouwt Mulder in haar boeken, en nu ook met deze met Kolsteeg, aan een eigen school van het managen van opgaven, die ze het label project geeft.

‘Een project is een unieke en complexe vraag die, met een beperkte hoeveelheid geld en op een bepaald moment, beantwoord wordt door een multidisciplinair team’.De geoefende projectleider of opdrachtgever zal even fronsen, want hier staat de vraag centraal, waarbij bij de meeste andere aanpakken het resultaat (samen met het doel) centraal staat. Projecten in de creatieve industrie worden gekenmerkt door vijf karakteristieken: complexiteit, onzekerheid, vaagheid, tijdsdruk en originaliteit.

Het boek is een handleiding hoe te opereren in een complexe omgeving. Deze omgeving zal bij tijd en wijle de kenmerken van chaos hebben. Maar chaos hoort bij een project, zo wordt gesteld. Chaos wordt gedefinieerd als ‘de onvermijdelijke toestand die nodig is voor groei en innovatie’. Chaordisch projectmanagement is vervolgens een aanpak is voor projecten die gebruikmaakt van de orde die er van nature in complexiteit heerst. Bij chaos moet je eigenlijk niks doen, je moet er al in de periode voor, in de rustige periode, op geanticipeerd hebben. Daarbij kun je gebruik maken van elf interventies die Mulder ook al in haar voorgaande boeken heeft beschreven, de zogenaamde project’s eleven.

Deze elf interventies zijn een handige leidraad voor de betrokkenen die zo weten welke interventies wanneer toegepast kunnen worden. Ze worden in verschillende hoofdstukken behandeld en het gaat daarbij om interventies zoals: Richt je aandacht voortdurend op het hogere projectdoel, Werk op basis van vertrouwen, Houd de dialoog met belanghebbenden gaande, Hanteer een ontwikkelingsbenadering met erkenning voor vaagheid, Bewerkstellig de voorwaarden voor zelfsturing, Werk resultaatgericht, alleen daar waar het past.

Ik ben nog niet overtuigd van het nut van de aanpak van Mulder en Kolsteeg. Het is een moedige poging om de theorieën uit chaos en orde (samengevoegd tot chaordisch), handen en voeten te geven. Het lijkt erop dat ze bouwen aan een eigen ‘school’ voor het managen van een bepaald type unieke opgaven, die ze het label ‘project’ geven. Het doorgronden wat nu precies de waarde van hun aanpak is, met een eigen taal en eigen spelregels, was voor deze lezer niet echt duidelijk. Laat staan wat de voordelen van deze ‘school’ zijn.